Όλοι κουβαλάμε μια ιστορία, έναν σταυρό στις πλάτες που σε κανέναν δεν δείχνουμε. Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να έχουμε περάσει, τι μπορεί να περνάμε αν δεν φορέσει όπως λέμε τα παπούτσια μας, αν δεν μπει στη θέση μας, έτσι λένε. Κι όμως, υπάρχουν σημάδια. Υπάρχουν τρόποι να δεις μέσα από τα μάτια του άλλου, να μπεις στη θέση του/της έστω και χωρίς… να μπεις. Απλά, κοίτα προσεκτικά. Τα σημάδια είναι εκεί και σε περιμένουν, μπορούν να σου μιλήσουν, να σου πουν όσα θες να μάθεις. Μόνο πρόσεξε πόσο μακριά θα φτάσεις, υπάρχουν μονοπάτια που δεν πρέπει να περπατήσεις, υπάρχουν παραπετάσματα που δεν πρέπει να σηκώσεις. Γιατί η ιστορία του καθενός είναι δικό του κτήμα, εσύ είσαι απλά ο παρατηρητής.
Απόσπασμα 1:
Καθώς το καράβι αφήνει το λιμάνι, / πρωινά χρώματα χύνονται στο νερό / από τα κτίρια και το κάστρο.
Και η ιστορία τους.
Αν κοιτάξεις προσεκτικά, / τη διαβάζεις / στις ρυτιδώσεις.
Όλοι έχουμε βιώσει την απώλεια, όλοι έχουμε νιώσει το φευγιό. Είτε προσωρινό είτε μόνιμο. Και στο προσωρινό υπάρχει τέλος, όλα καλά. Στο μόνιμο τι γίνεται; Πώς αντιμετωπίζουμε την έλλειψη με την οποία πρέπει να ζούμε κάθε μέρα; Την απώλεια την οποία πρέπει να κάνουμε πλέον συνήθεια; Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις θα έλεγα. Υπάρχουν και χαρακιές που μένουν βαθιά μέσα σου, όσος καιρός και να περάσει. Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι πιο δύσκολο να ξεχαστούν, να σβήσει το σημάδι που σου αφήνουν. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι και όλες οι καταστάσεις ίδιες. Γιατί μπορεί να μπεις στον λαβύρινθο αλλά δεν είναι σίγουρο το ότι θα βγεις.
Απόσπασμα 2:
Παιδιά που / γλίστρησαν στις χαραμάδες, / για να βρουν τον Μινώταυρο / στην άλλη πλευρά.
Γονείς που / μείναν σ’ έναν λαβύρινθο / να τα ψάχνουν.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε μοναχικά όντα. Όλοι ψάχνουμε αυτό που αποκαλούμε “το άλλο μισό”, “την αδερφή ψυχή”. Η συντροφικότητα είναι αυτή που μας έφερε στη ζωή, η συντροφικότητα είναι αυτή χάρη στην οποία θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή, η συντροφικότητα είναι η ίδια η ζωή. Γιατί είναι δύσκολο να σηκώνεις τον σταυρό μόνος/η, πάντα θα θες ένα χέρι βοηθείας. Πάντα θα ψάχνεις αυτόν τον άνθρωπο που θα απαλύνει τον πόνο σου, αυτόν τον άνθρωπο που θα πάρει λίγο από το βάρος που σηκώνεις στις δικές σου πλάτες. Αλλά κι εσύ θα πάρει λίγο από το δικό του στις δικές σου. Έτσι πάει, μου δίνεις το χέρι σου, σου δίνω το δικό μου. Και στο τέλος βγαίνουμε μαζί από τον λαβύρινθο. Γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε μοναχικά όντα…
Απόσπασμα 3:
Γιατί, / πάντα αποζητούμε την ένωση. / Αυτή μας φέρνει στη ζωή, μέχρι / να ξεχωρίσουμε απ’ τη μάνα μας, / και ψάχνουμε από τότε / νέο ομφάλιο λώρο, / προς κάτι μεγαλύτερο από εμάς.
“Χ” λοιπόν, της Μαριάννας Πλιάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μια ποιητική που πραγματικά με δυσκόλεψε, που με έβαλε σε βαθιά σκέψη για τα θέματα τα οποία ανέλυσα σε αυτό το άρθρο. Είναι ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί αρκετές παρομοιώσεις και το κάνει με εύστοχο τρόπο, δίνοντάς σου να καταλάβεις πως πρέπει να κοιτάξεις, όπως δείχνει και το πρώτο απόσπασμα που παραθέτω, πίσω από την εικόνα. Η εικόνα είναι το πρώτο που βλέπεις αλλά το τι βρίσκεται από πίσω είναι αυτό που πραγματικά έχει αξία, αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσεις. Άλλωστε και το ίδιο το Χ σαν γράμμα έχει διττή σημασία. Απλά γύρνα το στο πλάι…
Βιογραφικό: Η Μαριάννα Πλιάκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Σπούδασε Ιστορία, Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ψυχολογία. Ζει κι εργάζεται στο Guernsey. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Σιωπή (εκδόσεις Πολύτροπον 2015) και 2017 (εκδόσεις Κύφαντα 2019).
Περίληψη:
Ο γρανίτης επιμένει κάτω
από τα βότσαλα.
Οι αιχμηρές γωνίες,
καμουφλαρισμένες από
την απαλή στρογγυλάδα,
θα τραυματίσουν
τον ανύποπτο επισκέπτη.
Παραπέρα,
τα σκουλήκια Ophelia bicornis
δουλεύουν ακούραστα
τον πουαντιγισμό της υγρής άμμου.
Κι ανάμεσά τους
τα δικά μας αποτυπώματα,
καθώς βαδίζουμε
παράλληλα στο νερό.
Ο ήχος
από το κύμα που θα τα σκεπάσει
ήδη στα αυτιά μας.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Χ
Συγγραφέας: Μαριάννα Πλιάκου
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: 2021
Αριθμός σελίδων: 38
Για την ομάδα του Authoring Melodies