Οι κανόνες είναι απλοί. Περπατάμε γύρω-γύρω όσο παίζει η μουσική και μόλις σταματήσει, τρέχουμε για να καθίσουμε. Αυτό το παιχνίδι ονομάζεται “Μουσικές καρέκλες”. Το βασικό του στοιχείο είναι ότι μετά από κάθε γύρο οι καρέκλες μειώνονται κατά μία και κατ’ επέκταση μειώνονται και οι παίκτες, κάποιος δεν θα βρει καρέκλα να καθίσει και θα πρέπει να αποχωρήσει από το παιχνίδι. Κάπως έτσι έχει γίνει και η ζωή μας πλέον. Ή μάλλον έτσι ήταν πάντα, απλά εμείς εθελοτυφλούσαμε. Μεγαλώνοντας μάθαμε ότι τα παιχνίδια δεν είναι τόσο απλά όσο πιστεύαμε ως παιδιά. Τότε παίζαμε από ευχαρίστηση και πάντα με τη θέλησή μας. Πλέον, υπάρχουν και παιχνίδια που τα παίζουμε θέλοντας και μη, μας αναγκάζει το σήμερα, η ενηλικίωση.
Μα δεν είναι μόνο αυτό. Τα παιχνίδια τότε ήταν ένας τρόπος να ξεφύγουμε, να κλείσουμε την πόρτα στο γκρίζο που υπήρχε γύρω μας, το γκρίζο που είχαν φτιάξει οι “μεγάλοι” και να περπατήσουμε σε έναν δικό μας, χαρούμενο και φανταχτερό κόσμο. Τώρα όμως, σαν τίποτα να μη μπορεί να σβήσει το μαύρο που εμείς φέραμε. Γιατί, εντωμεταξύ, αυτό για το οποίο κατηγορούσαμε τους προηγούμενους, το κάναμε εμείς χειρότερο. Και το περίεργο είναι ότι ακόμα εθελοτυφλούμε.
Απόσπασμα 1:
Ο πιο δικός μου άνθρωπος / πέρασε ασφυκτικά γύρω / από τον λαιμό μου τα χέρια του / παντού άδειες καρέκλες / πρέπει αν θέλω ακόμα να σωθώ / αντίσταση να φέρω
Κι έτσι, χάσαμε την ουσία, αναλωμένοι σε αυτά που ρουφάνε όλη μας την προσοχή, όλη μας την ενέργεια, μην αφήνοντας χώρο και χρόνο για τα πιο σημαντικά, που φυσικά δεν είναι οι ψεύτικες αξίες που έχουμε αναγάγει σε πλούτο. Ούτε τα σάπια ιδανικά που έχουμε θεοποιήσει. Η ουσία κρύβεται σε αυτό που ήμασταν, στην απλή μορφή με την οποία μας προίκισε η γέννα, στο λευκό με το οποίο μας ντύσανε γιατί ήμασταν ακόμα αγνοί. Είπαμε, η ενηλικίωση μας μετέτρεψε, ευτυχώς όχι όλους, σε αυτό το μίζερο αντίγραφο του κάποτε ξέγνοιαστου εαυτού μας. Εκείνου του ανθρώπου που δεν είχε καμία ανάγκη να είναι ψεύτικος για να δείξει ότι είναι κάποιος. Εκείνου του αρσενικού που δεν χρειαζόταν να δείξει ότι είναι “αρσενικό”, εκείνου του θηλυκού που δεν έψαχνε επιβεβαίωση για τη θηλυκότητά του. Εκείνων των παιδιών που έψαχναν μόνο την επόμενή τους σκανδαλιά.
Απόσπασμα 2:
Κοίτα που μάλλον χάσαμε τον δρόμο μας / σκορπώντας στο δώσε τη ζωή / σε κάτι θλιβερά θηλυκά / και σε εκείνα τα άρρωστα αρσενικά που θέλαν μα δεν μπόρεσαν / το αίμα που φτύνουμε της αναμονής είν’ αίμα
Έτσι ανοίξαμε το τραύμα. Ένα τραύμα που μεγαλώνει και κακοφορμίζει μέρα με τη μέρα. Και τι είναι αυτό το τραύμα; Μα φυσικά αυτό που ανέφερα και πιο πριν, αυτό που δεν μας αφήνει, ούτε καν να φανταστούμε πώς θα ήταν μία ζωή χωρίς σκούρες αποχρώσεις, μία ζωή με χρώμα. Μία ζωή όπου δεν θα χρειαζόταν να μπήξουμε το μαχαίρι βαθιά στην πλάτη του διπλανού, για να μπορέσουμε εμείς να ανέβουμε στον αφρό. Μία ζωή όπου δεν θα χρειαζόταν το ψέμα για να γίνουμε αυτό που πάντα ονειρευόμασταν, θα μπορούσαμε να πούμε την αλήθεια και να είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Τα παράθυρα και οι πόρτες θα άνοιγαν και θα επιστρέφαμε πάλι στην εμβρυακή κατάσταση, τότε που όλα ήταν φωτεινά και όμορφα.
Το μόνο τραύμα που δεν πρέπει να κλείσει και πρέπει να επανερχόμαστε σε αυτό ξανά και ξανά, είναι η ποιητική συλλογή του Νάσου Αθανασίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα βιβλίο που αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη του λάτρη της ποίησης και όχι μόνο.
Απόσπασμα 3:
Μόνο κλειστά παράθυρα υπάρχουν / με λευκές επιδερμίδες / έμειναν να απολαμβάνουν το καθεστώς της ιδιοκτησίας / μυρίζοντας νιότη και καμφορά μαζί / τα παραστρατημένα παράθυρα / κοιτούν το χιόνι από μέσα.
Βιογραφικό: Ο Νάσος Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και ζει. Είναι μαθηματικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην Εφαρμοσμένη Στατιστική και στα Θεωρητικά Μαθηματικά. Εργάζεται ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Το Τραύμα είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή.
Περίληψη:
Ξεχάσαμε τους εφιάλτες τα ουρλιαχτά το τρίξιμο της πόρτας
το ύψος εκείνου με τα μεγάλα παπούτσια
κάθε μέρα πληρώνουμε το χαλασμένο όνειρο
γίναμε προειδοποιητικά πουλιά στους τοίχους
ενωμένα από φόβο
με τα φτερά μας κολλημένα
όλο σκεφτόμαστε τον πατέρα
και εκείνο το καράβι που μας λέγανε μικροί
ότι δεν σταματάει με κανέναν καιρό.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το Τραύμα
Συγγραφέας: Νάσος Αθανασίου
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: 2021
Αριθμός σελίδων: 36
Για την ομάδα του Authoring Melodies