Υπάρχουν λόγια που ήθελες να πεις αλλά το στόμα σου κολλούσε. Δεν ήξερες τον τρόπο να τα προφέρεις, τον τρόπο να φτάσεις στη θέση να τα προφέρεις. Και πάντα έμενες σιωπηλός. Και η ζωή περνούσε, οι ευκαιρίες περνούσαν. Κι εσύ έμενες πίσω, μόνος και σιωπηλός, ενώ οι άλλοι έκαναν θόρυβο. Ένας θόρυβο που ήλπιζες ότι θα μπορούσες κάποια στιγμή να τον κάνεις δικό αλλά είπαμε, δεν ήξερες τον τρόπο. Και προσπαθούσες με τα μάτια να τα εκφράσεις όλα. Άλλωστε, τα μάτια δεν λένε την αλήθεια, έτσι δεν σου έχουν μάθει; Αν όμως λένε την αλήθεια, γιατί οι περισσότεροι προτιμούν το ψέμα; Γιατί δεν καταλαβαίνουν αυτά που θέλουν τα μάτια να πουν; Είπαμε, δεν έχεις τον τρόπο…
Απόσπασμα 1:
Λέξεις που δεν ειπώθηκαν / σε ακύμαντη σιωπή πνιγμένες, / λέξεις ανομολόγητης επιθυμίας / που αντικαθρεφτίστηκαν / σε ματιές διασταυρωμένες, / αμάλγαμα αινίγματος και ικεσίας.
Μα όταν έφτασε τελικά η στιγμή, σαν λύτρωση, ήταν τόσες οι αναμνήσεις που γεννήθηκαν. Τόσες στιγμές που θα μείνουν αναλλοίωτες στον χρόνο, να έχεις να θυμάσαι αυτές τις βραδιές που δεν σ’ ενδιέφερε τίποτε άλλο παρά ένα ζευγάρι χέρια και δυο χείλη που σου ψιθύριζαν αυτά που χρόνια λαχταρούσες ν’ ακούσεις… Και τα στόματα επιτέλους άνοιξαν και είπαν πολλά. Είπαν όλα αυτά που κρατούσες μέσα σου φυλακισμένα. Κι όλα αυτά που έτρεμες να ξεστομίσεις γιατί δεν ήξερες ποια θα ήταν η κατάληξη. Και τώρα που την είδες, σιχτιρίζεις τον εαυτό σου που δεν το έκανε πιο πριν…
Απόσπασμα 2:
Τούτη εδώ η άμμος / αμίλητη, ανυστερόβουλη, απέραντη / απάνεμα σε θύελλες και ανέμους, / δέχθηκε στωικά / τα δάκρυα και τα κορμιά μας
Κι έτσι έμαθες επιτέλους πώς είναι να ζεις κι εσύ με… θόρυβο. Να κάνεις όλα αυτά που χρόνια λαχταρούσες, αυτά που φανταζόσουν αλλά δεν έβρισκες το θάρρος από τον εαυτό σου να ζητήσεις. Ή μάλλον, να απαιτήσεις. Πράγματα που μπορεί να μοιάζουν απλά αλλά είναι τελικά τόσο ουσιώδη. Πράγματα όπως ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μία λέξη που μπορεί να σου πουν και αμέσως ο κόσμος ν’ αποκτήσει πιο φωτεινές αποχρώσεις, το φως να λάμψει και να διαλύσει τα σκοτάδια σου. Κι αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο. Μη ψάχνεις τα πολλά. Η ευτυχία κρύβεται στ ‘απλά, τα καθημερινά. Ξέρω, ακούγεται πιο κλισέ πεθαίνεις αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όσο ψάχνεις τα πολλά, θα συνεχίσεις να χάνεις κι αυτά που έχεις. Γι’ αυτό παράτα τις ανούσιες μακρινές αναζητήσεις και κοίτα τι υπάρχει δίπλα σου, κοντά σου. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως πάντα να υπήρχε κάτι και απλά εσύ να μην το έβλεπες…
Απόσπασμα 3:
Να συνεχίζεις το ποτάμι της ζωής / σε θάλασσες αταξίδευτες, / τα απλά να αποζητάς, υγιής, / συνθήκες ανεπιτήδευτες.
«Αυτεπίγνωσης επίμετρο» από τον Στέργιο Φωτόπουλο και τις εκδόσεις Βακχικόν. Μία ποιητική που μιλά για έρωτα, μία ποιητική που σφύζει από έρωτα, μία ποιητική που δημιουργεί εικόνες εραστών και ανομολόγητων συναισθημάτων. Ένα πόνημα με το οποίο η σκέψη ταξιδεύει σε μέρη που δεν φανταζόταν ότι θα πάει, σε μέρη που επικρατεί γαλήνη, μακριά από όλα τα άσχημα που μπορεί να τη βαραίνουν. Αυτό είναι και το ζητούμενο άλλωστε, να ταξιδεύουμε μέσα από τα βιβλία, σ’ όποιο «είδος» κι αν ανήκουν. Δώστε λοιπόν μια ευκαιρία στο βιβλίο του Στέργιου και είμαι σίγουρος ότι θα μείνετε απόλυτα ευχαριστημένοι από αυτό που θα διαβάσετε.
Βιογραφικό:
Ο Στέργιος Φωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Έχει λάβει διδακτορικό δίπλωμα στον τομέα της επικοινωνίας και των μέσων ενημέρωσης από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών. Θέμα της διατριβής του ήταν η Ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα και η διαδικασία του κορυφαίου υποψήφιου (Spitzenkandidaten) για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στην Ευρωπαϊκή πολιτική από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λέουβεν και στην επικοινωνία από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών. Άρθρα και μελέτες του έχουν δημοσιευτεί και παρουσιαστεί σε ακαδημαϊκά περιοδικά και συνέδρια. Εργάζεται στη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο τμήμα παρακολούθησης και ανάλυσης των μέσων ενημέρωσης. Η πρώτη του ποιητική συλλογή Ελεγείας Χρόνος κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ασχολείται επίσης με τη μουσική.
Περίληψη:
Θαμπώνουν τα τζάμια και τα μάτια σου
από θλίψης άχνα,
νυχτός δάκρυα,
μονάχα η μνήμη είναι ευδιάκριτη,
κρατιέσαι απ’ τις κουρτίνες.
«Μίλησέ μου», σου γνέφω επίμονα
με φωνή παρακλητική,
μα εσύ δεν αποκρίνεσαι
σκεπτική αναμετριέσαι
με κάποιον απολογισμό.
Ανοίγω τα μάτια μου
δεν είσαι εδώ-αλήθεια πότε ήσουν…;
Αποτινάζω ιδρώτα, φράσεις ακατάληπτες, παραμιλητά
δυσθεώρητο φορτίο τα σκεπάσματα απόψε.
Αγγίζω το νυχτικό σου
σαν αβρή αγχόνη
σφίγγει τις καρωτίδες μου.
Αν είναι να χαθώ ας γίνει από μετάξι.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Αυτεπίγνωσης επίμετρο
Συγγραφέας: Στέργιος Φωτόπουλος
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: 2022
Αριθμός σελίδων: 32
Για την ομάδα του Authoring Melodies