Έχουμε καιρό που έχουμε αποξενωθεί. Και δεν είναι μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, όχι. Αυτά απλά μας έδωσαν τη δικαιολογία που ψάχναμε, το πάτημα για να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας, αυτή που μας ήθελε ν’ απομακρυνόμαστε από τους άλλους, να μη δείχνουμε εμπιστοσύνη σε κανένα και σιγά-σιγά να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Λες και μπορείς τόσο εύκολα να μετατρέψεις ένα κοινωνικό ον σε σιγή. Σιγή αβάσταχτη, σαν αυτή στην οποία προσπαθείς μάταια να συλλάβεις τον παραμικρό ήχο αλλά το ακουστικό σου σύστημα αρνείται να σου κάνει το χατίρι. Και αναρωτιέσαι αν φταις εσύ ή όλοι οι υπόλοιποι. Και τελικά, καταλήγεις στο δεύτερο. Άλλωστε έτσι έχεις μάθει, πάντα φταινε οι άλλοι. Έτσι όμως σκέφτεται και ο διπλανός σου και ο κάθε διπλανός. Γι’ αυτό και δεν αλλάζει τίποτα…
Απόσπασμα 1:
Βγαίνουμε / και πέφτουμε πάνω στην άνοιξη που δεν γνωρίζει / από κλεισούρες και θανάτους, αφού αυτή / κάθε χρόνο ανασταίνεται και προχωρά.
Κι έτσι λοιπόν, μένει ο καθένας μόνος του να διασχίζει μια μεγάλη και φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια θάλασσα που απειλεί να σε ρουφήξει με κάθε της κύμα, μια θάλασσα που τρομάζει ακόμα και τον πιο ατρόμητο. Και μέσα σ΄ αυτή τη θαλασσοταραχή συνειδητοποιείς ότι κι αυτά που έχεις για ν’ αντιπαλέψεις αυτό που έρχεται είναι λίγα, πολύ λίγα. Κι όσο κι αν θες εσύ, έτσι θα παραμείνει η κατάσταση. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, δεν πάλεψες να την αλλάξεις. Βασικά, δεν παλεύεις. Σ’ έχει κυριεύσει το «ωχ αδελφέ μου» και νιώθεις ότι είναι πρόβλημα του δίπλα, χωρίς να ψάξεις περισσότερο να βρεις την αφορμή γι’ αυτή σου τη συμπεριφορά.
Απόσπασμα 2:
Και να είμαστε έτοιμοι, / γιατί μια μέρα, όπως και πριν, μπορεί να χρειαστεί / να διασχίσουμε κι εμείς μια άγρια θάλασσα / μ’ ένα τρύπιο πανί, / μ’ ένα σπασμένο κατάρτι.
Και μένει λοιπόν ένα ασπρόμαυρο φιλμ το οποίο δεν έχει τίποτα να απεικονίσει παρά μόνο ένα μεγάλο κενό, αφού δίπλα σου δεν δέχεσαι κανέναν. Ένα κενό που αρνείσαι να γεμίσεις. Και γιατί; Γιατί έτσι έμαθες, να απομακρύνεσαι και να φτιάχνεις μια γυάλα μέσα στην οποία δεν υπάρχει χώρος για τίποτα παρά μόνο για εσένα και το εγώ σου. Μια γυάλα η οποία σε κρατά αποκομμένο από οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να σε κάνει να νιώσεις τι σημαίνει η λέξη «μαζί». Μακριά από τα χρώματα, τα αρώματα, την άνοιξη. Μακριά…
Απόσπασμα 3:
Τίποτε δεν έγινε άδικα, / όλα τα’ αποτυπώματα είναι εδώ, / ούτε κι ο φωτογράφος βρέθηκε άδικα / στη θέση εκείνη, ούτε κι εγώ / που σήμερα βλέπω τούτες τις φωτογραφίες / σάμπως να κοιτάζω από πόρτα μισάνοιχτη, / κρυφά, μέσα στον χρόνο.
Ο Γιώργος Μολέσκης γεννήθηκε το 1946 στο χωριό Λύση της Κύπρου. Φοίτησε στο Αγγλικό Κολλέγιο Λευκωσίας και στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Μόσχας – Λομονόσοφ, από το οποίο απέκτησε πτυχίο (M.A.) στη Ρωσική Γλώσσα και Λογοτεχνία και διδακτορικό δίπλωμα (Ph.D.) στη Λογοτεχνία. Εργάστηκε στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και στο Ίδρυμα Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου. Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, της Εθνικής Επιτροπής Κύπρου για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.
Δημοσίευσε μελέτες και δοκίμια για τη λογοτεχνία και εξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές, δυο συγκεντρωτικούς τόμους ποιημάτων, τρία βιβλία πεζογραφίας και πέντε βιβλία με μεταφράσεις ποίησης από την αγγλική και τη ρωσική γλώσσα. Εννιά ποιητικές του συλλογές μεταφράστηκαν και εκδόθηκαν σε Γαλλία, Ιταλία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία και Αλβανία. Η ποιητική του συλλογή Το ημιτελές ποίημα μεταφράστηκε και εκδόθηκε στην τουρκική γλώσσα.
Περίληψη:
Χρόνοι θανάτου, αιώνες θανάτου
συνωστίζονται μπροστά μας.
Οι νεκροί δεξιώνονται τους ζωντανούς
κι εμείς βιώνουμε τις χιλιετίες της νεκυίας.
Είναι τόσο πυκνός αυτός ο κόσμος
που δεν έχει χώρο να κινηθείς,
μήτε να αναπνεύσεις.
Περπατούμε πάνω από χιλιόχρονους τάφους
που έκλεισαν μέσα τους τόσους και τόσους
που ήταν κάποτε άνθρωποι.
Όμως η μέρα είναι ηλιόλουστη.
Ένα φως διαχρονικό που αντιμάχεται
από κτίσεως κόσμου τον θάνατο
απλώνεται παντού.
Μεταμορφώνεται η θλίψη του τοπίου
κι η σκέψη του θανάτου
γίνεται στοχασμός για τη ζωή, μια νότα
που παίζει διαρκώς με την αιωνιότητα.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Ανοιχτός ουρανός
Συγγραφέας: Γιώργος Μολέσκης
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: Μάρτιος 2022
Αριθμός σελίδων: 102
Για την ομάδα του Authoring Melodies