Το εξώφυλλο ανθίζει λουλούδια σε μαύρο φόντο. Μαύρη η μνήμη και τα γέλια μέσα της κόκκινα λουλούδια. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Σφραγισμένη μποτίλια η ανθρώπινη ψυχή, με σκέψεις αινιγματικές. Μέσα της, εμπεριέχει λέξεις που γδέρνουν και γδέρνονται στην προσπάθειά τους ν΄ απασφαλίσουν την φιάλη και να βγουν προς τα έξω. Σαν ελευθερωθούν, δίνουν αμέσως στον ποιητή μυστρί με λάσπη ονείρων για να χτίσει την ποίησή του και να εγκατασταθούν στις σελίδες του βιβλίου του.Ένα εγχείρημα εξωστρέφειας, απελευθευθέρωσης και ελευθερίας λοιπόν των σκέψεων, των λέξεων, της ψυχής.
Αφιερώνει το βιβλίο στους γονείς του: Στους γονείς μου. Με το εμβόλιο της αγάπης τους και το σφυρί της περιέργειας που μου έδωσαν, έμαθα το πρωί να σκάβω την πραγματικότητα και το βράδυ μέσα μου. Η αγάπη και η περιέργεια αντίδοτα και εργάλεια για την εσωτερική αναζήτηση. Πρωί και βράδυ. Μια διφορούμενη φράση στην αφιέρωση… Έμαθα το πρωί και έμαθα το βράδυ ή έμαθα το πρωί να σκάβω την πραγματικότητα και τα σκοτάδια μέσα μου; Από την αφιέρωση κιόλας ο Αντρέας μας καλεί να νοηματοδοτήσουμε εμείς το σημαίνον και να γίνει το υποκειμενικό μας σημαινόμενο. Η μέρα και το βράδυ. Ο ρόλος τους συστήνονται και στο δεύτερο ποίημα της συλλογής Η μοναξιά του ποιητή (για τις λέξεις):
[…]Τη μέρα του κρύβονται
μα το βράδυ έρχονται
και του χτυπούν το τζάμι του μυαλού
σαν παλιές ερωμένες
περιμένοντας να τους ανοίξει. […]
και το ποιήμα Η τούνδρα της ζωής:
[…]Φτυαρίζω ολονυχτίς τα όνειρα
και το πρωί με βρίσκει με ψίχουλα
μπαγιάτικου έρωτα.[…]
Τα λουλούδια του εξωφύλλου πλέκονται και μπλέκονται στα ποιήματα του Αντρέα. Ανθιζουν, μαραίνονται και αναγεννόνται. Όπως ο έρωτας. Ο έρωτας που κυριαρχεί στα ποιήματα του Ανδρέα Ηλιόπουλου, σε αυτήν τη δεύτερη ποιητική του συλλογή. Και στο οξυγόνο των αισθήσεων, την πρώτη του ποιητική συλλογή επίσης από τις εκδόσεις Διάνοια, ο έρωτας υπάρχει ως ζωντανός οργανισμός μέσα σε μια υπαρξιακή κατάδυση στη μοναξιάς, την αλήθεια, της σοφία, της μελαγχολία και τις προσδοκίες.
Στα γέλια της Μνήμης ο έρωτας γλετζές, μεθυστικός και μεθυσμένος, λαχανιαμένος και εφήμερος, ταξιδιώτης ναυαγός του πάθους, μέσο και σκοπός, κρυπτογραφικός και αινιγματικός, ρακένδυτος, μοναχοπαίδι και νόθος γιος, θύτης και θύμα, σφαγέας και ταρριχευμένος, φως, σκοτάδι και θεριό και λάθος. Ο Ανδρέας ψυχογραφεί, κρίνει και φροντίζει τον έρωτα. Τόσο αυτούσιο όσο και ως πόθο-θύελλα και αγάπη.
Και η μνήμη; Η λήθη, αλλά κυρίως η μνήμη. Μνήμη τάφος και βελόνα αιχμηρή. Μνήμη παγωμένη, ξεχειλωμένη και υγρή. Και ο χρόνος εχθρός και σύμμαχός της: […] Σαστισμένος ανοιγοκλείνει το διακόπτη της μνήμης [….] και εκείνη με ένα γέλιο όλο δηλητήριο σκάει στα γέλια. Δηλητήριο. Με παραπέμπει σε στοιχείο υγρό. Έντονο και το υγρό στοιχείο στη συλλογή ως πότισμα, σταγόνα, ιδρώτας, θάλασσα και δάκρυα.
Και το χαμόγελο, όχι μόνο το γέλιο εμφανίζεται στα ποιήματα της συλλογής. Όπως και άλλα στοιχεία όπως η ευτυχία, ο καθρέφτης, οι σιωπές. Διαφαίνεται μια σύνδεση με την πρώτη συλλογή του Ανδρέα Ηλιόπουλου, ένα συνεχές σκάψιμο με το σφυρί της περιέργειάς του. Επανέρχονται οι λέξεις εαυτός, μοναξιά, προσδοκίες, αλήθεια, αμφιβολία, όνειρα, ψευδαισθήσεις και αυταπάτη.
Αν ο χρόνος είναι μια αυταπάτη ας ανοιγοκλείνει το διακόπτη της Μνήμης και εκείνη ας σκάει στα γέλια, πρωί και βράδυ…
Ο Ανδρέας Ηλιόπουλος γεννήθηκε το 1991 και μεγάλωσε στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Σπούδασε Ψηφιακά Μέσα και Επικοινωνία στην Καστοριά, από όπου εμπνεύστηκε το μυθιστόρημά του “Τα δάκρυα του χρόνου”. Αποφοίτησε από το Τμήμα Δημοσιογραφίας στην Αθήνα με ειδίκευση τα Αθλητικά (House of Sport Journalism) και συνέχισε τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό Τμήμα της Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας.
Είναι πιστοποιημένος καθηγητής ενηλίκων και αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες και sites.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Τα γέλια της μνήμης
Συγγραφέας: Ανδρέας Ηλιόπουλος
Εκδόσεις: Διάνοια
Έτος έκδοσης: 2023
Αριθμός σελίδων: 124
Προηγούμενο άρθρο ΕΔΩ
Για την ομάδα του Authoring Melodies