Είναι τρομακτικό να κοιτάς τον καθρέπτη και να μη βλέπεις το είδωλό σου. Είναι τρομακτικό να κοιτάς αυτόν τον κόσμο και να μη βλέπεις το είδωλό του, παρά μόνο ένα κενό μέρος. Και είναι τρομακτικό να κοιτάς δίπλα σου και να βλέπεις ότι δεν υπάρχει κανείς. Δύσκολα συναισθήματα στα οποία προσπαθούμε να βρούμε το αντίδοτο πολλές φορές πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ξεγυμνώνοντας τη σκέψη μας, έτσι ώστε να καταφέρουμε να συμβαδίσουμε με αυτά.
Για τη δική της προσπάθεια πάνω σε αυτό θα μας μιλήσει σήμερα η Μία Κωνσταντινίδου, μέσα από την ποιητική της συλλογή με τίτλο «Άδειος Καθρέπτης» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
Πάμε λοιπόν να τη γνωρίσουμε!
1) Καλώς σε βρήκα Μία, χαίρομαι ιδιαιτέρως που σε γνωρίζω!! Καταρχάς, θέλω να μου πεις, πώς ξεκίνησες να γράφεις, ποιο ήταν το έναυσμα;
Μ.Κ. : Σας ευχαριστώ πολύ, καλώς σας βρήκα κι εγώ! Η αγάπη μου για τα βιβλία ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία κι η πρώτη επαφή με τη συγγραφή ήταν στα 7, θέλοντας να προσθέσω την πινελιά μου σε ένα τετράδιο που σημείωνε ο τότε έφηβος αδερφός μου τετράστιχα, τα οποία έβρισκε συνήθως στο διαδίκτυο με κύριο άξονα την αγάπη και τον έρωτα. Με την επιθυμία να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο της λογοτεχνίας, ακολούθησαν ύστερα κι οι συμμετοχές σε διαγωνισμούς διηγημάτων και ποίησης. Είμαι τρομερά ευγνώμων που υπάρχουν συγγραφείς και ποιητές, των οποίων οι λέξεις μας ταξιδεύουν σε ένα παράλληλο σύμπαν τις στιγμές που έχεις την ανάγκη να καταφύγεις σ’ένα μέρος όπου κανείς δε θα έχει πρόσβαση, παρά μόνο εσύ και η μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου. Γι’ αυτό γράφω, γι’ αυτούς γράφω. Έτσι κατέληξα και στην πρώτη απόπειρα συγγραφής μυθιστορήματος στα 17 μου.
Θέλω να ανταποδώσω αυτά τα όμορφα ταξίδια που έζησα καταπίνοντας τα κείμενά τους. Λαχταρώ ο αναγνώστης να βρει στις λέξεις μου ένα κομμάτι του εαυτού του, τις σκέψεις που δε μπορεί να βάλει σε τάξη, να τις δει αποτυπωμένες σε ένα κομμάτι χαρτί το οποίο θα είναι πάντα εκεί για εκείνον.
2) Η ποίηση είναι ένα ομολογουμένως δύσκολο μονοπάτι. Εσύ, πώς αποφάσισες να το ακολουθήσεις;
Μ.Κ. : Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον δίγλωσσο, εκτός από την ελληνική λογοτεχνία την οποία αγάπησα, δέθηκα ιδιαίτερα με την ρωσική και συγκεκριμένα με την ποίησή της. Διαβάζοντας Ρώσους ποιητές του 20ου αιώνα, αισθάνθηκα μέσα από τις λέξεις τους πως αν στολίσεις τον κόσμο με αυτές, κάθε αποκρουστικό χαρακτηριστικό του, φαντάζει παρελθόν και μετά την τελεία, όλα γεννιούνται ξανά. Όλη μας η ζωή είναι ποίηση, από την πρώτη στιγμή που θα ανοίξουμε τα μάτια μας, έως και την τελευταία στέκεται εκεί, μας κοιτά ασκαρδαμυκτί. Όπως είπε κι ο Carl Sandburg, «Ποίηση είναι ένας αντίλαλος που ζητάει από μια σκιά να χορέψουν». Δε θα μπορούσα να μην ακολουθήσω κι εγώ αυτό το μονοπάτι.
3) Ποιες οι επιρροές σου, ποιους ανθρώπους της λογοτεχνίας θαυμάζεις;
Μ.Κ. : Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι της λογοτεχνίας τους οποίους θαυμάζω, αλλά ένα συγκεκριμένο άτομο έχει κερδίσει την καρδιά μου και αυτός είναι ο Ιωσήφ Αλεξάντροβιτς Μπρόντσκι, Ρώσος και πολιτογραφημένος, αργότερα, Αμερικανός ποιητής. Ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές, τον όποιον και εξόρισε η Σοβιετική Ένωση για «παρασιτισμό». Ξεπέρασε τα όριά του και έδειξε το μεγαλείο του, διεκδικώντας το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1987. Δεν τον πτόησαν ποτέ οι δυσκολίες με τις οποίες ερχόταν αντιμέτωπος. Μέχρι και σήμερα, οι απόψεις διίστανται για τα κείμενά του, καθώς θεωρείται πως στους στίχους του κρύβεται η απαισιοδοξία, ο ναρκισσισμός που έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματική εικόνα, η περιφρόνηση. Ανεξάρτητα από το πως βλέπει κανείς τον Μπρόντσκι, ο ελκυστικός τρόπος έκφρασης των σκέψεων του, είναι κάτι που αγαπώ στα κείμενά του. Μπορώ να πω πως είχε μεγάλη επιρροή στον τρόπο γραφής μου, στις λέξεις του βρήκα εμένα. Βρήκα αυτό που αναζητούσα, υπήρξε ένα άτομο που δε φοβήθηκε να μοιραστεί τις σκέψεις του με τον κόσμο και δεν έπαψε ποτέ να είναι ο εαυτός του κι ας του γύρισε την πλάτη ένα ολόκληρο τότε κράτος.
4) Λογική ή συναίσθημα; Ποιο από τα δύο παίζει κυρίαρχο ρόλο στα γραπτά σου;
Μ.Κ. : Η λογική δεν χωράει στα συγγράμματα μου. Ξεπερνούν τα όρια του ρεαλισμού, της λογικής ίσως και της πραγματικότητας πολλές φορές. Οι αλληγορίες και η φαντασία που προσδίδω στα κείμενά μου ποικίλουν. Θέλω να απογειώσω τον αναγνώστη και να τον παρασύρω σε ένα ταξίδι του μυαλού, καθώς όλα τα άλλα είναι συνηθισμένα… κι εγώ βαριέμαι τα συνηθισμένα!
5) Είναι δύσκολο ή εύκολο για εσένα κάθε φορά, να μετατρέψεις τις σκέψεις σου σε στίχους;
Μ.Κ. : Η διαδικασία του να γεμίσω ένα χαρτί με σκέψεις και συναισθήματα είναι τουλάχιστον λυτρωτική για μένα! Δεν σκέφτομαι, απλά γράφω μέχρι να νιώσω καλά. Θεωρώ πως ο κάθε άνθρωπος έχει έναν τρόπο για αποσυμφόρηση, ο δικός μου βρίσκεται ανάμεσα σε λέξεις αραδιασμένες, σε σελίδες γεμάτες συναισθήματα. Σκέψεις που προκύπτουν αυθόρμητα, εμπνέομαι από ανθρώπους, στιγμές, εικόνες του παρελθόντος και του παρόντος, όλα μετατρέπονται σε ποιήματα.
6) Και περνάμε στον «Άδειο Καθρέπτη». Πώς ήταν η διαδικασία από τη σύλληψη της αρχικής ιδέας μέχρι την έκδοση; Υπήρξαν στιγμές πιθανώς που σε αποθάρρυναν, στιγμές που θέλεις να κρατήσεις;
Μ.Κ. : Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω πολύ καιρό, από όταν ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία μου γεννήθηκε η ιδέα και όσο περνούσαν τα χρόνια την έτρεφα όλο και περισσότερο, μέχρι που από μια σκέψη, δημιουργήθηκε ένας στόχος και εν τέλη επετεύχθη! Θα είμαι ειλικρινής, το είχα φανταστεί πιο εύκολο. Εν τέλει, δεν ήταν τόσο, πάραυτα η ικανοποίηση είναι ανυπέρβλητη! Πολλές φορές σκέφτηκα να το ματαιώσω, σίγουρα το ανέβαλα, ήταν ένα δύσκολο κομμάτι της ζωής μου η έκδοση, καθώς έπρεπε να αφιερωθεί αρκετός χρόνος σε όλη αυτή τη διαδικασία της ολοκλήρωσης του βιβλίου.
Παράλληλα σε αυτή την πάλη με τη διαχείριση του χρόνου, δεν ήθελα να χάσω την αγάπη μου για την συγγραφή και να το αντιμετωπίσω ως επάγγελμα. Νομίζω ως τώρα τα κρατώ σε μια ισορροπία με επιτυχία. Υπήρχαν άτομα που στάθηκαν στο δρόμο μου, καταστάσεις που με απέτρεπαν, γεγονότα και συμπεριφορές που με αποθάρρυναν, όμως είχα βάλει ένα στόχο και έπρεπε να τον φέρω εις πέρας. Νομίζω όταν έχεις πείσμα και θέληση μπορείς να καταφέρεις πολλά. Αυτό μόνο έχω να πω σε όσους το σκέφτονται… Να σταματήσουν να το σκέφτονται και απλά να το κάνουν!
7) Ποια τα συναισθήματά σου όσο έγραφες τα συγκεκριμένα ποιήματα;
Μ.Κ. : Νομίζω τα συναισθήματα ήταν πάντοτε ανάμεικτα, έντονη είναι σαφέστατα η παρουσία της θλίψης, της απόγνωσης και της μελαγχολίας. Κάθε ποίημα, κάθε στίχος, κάθε λέξη με φέρνουν πίσω σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση, σε ένα πλασματικό παρόν και μέλλον. Πιστεύω πως όσοι άνθρωποι ασχολούνται με την τέχνη εναποθέτουν στο έργο τους όλον τον ψυχικό τους κόσμο.
8) Είναι ο κόσμος μας πλέον ένα άδειο είδωλο;
Μ.Κ. : Ο κόσμος σήμερα, απορροφημένος από τα social, το διαδίκτυο, την ψηφιακή του εικόνα, λειτουργεί σα να ζει σε έναν φανταστικό κόσμο. Πιστεύει πως ο εαυτός του είναι αυτό που έπλασε στη φαντασία του, ένα κάλπικο εγώ, το οποίο παρουσιάζει μέσα από τα προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ κατά βάθος είμαστε αυτό που πιστεύουμε πως οι άλλοι πιστεύουν ότι είμαστε!
Έχουμε χάσει τα ιδανικά, την ποιότητα ζωής, έχουμε απαξιώσει την καλλιτεχνική κουλτούρα, εξυψώνουμε ανθρώπους που καλλιεργούν περισσότερο την εξωτερική παρά την εσωτερική τους εικόνα. Ο κόσμος σήμερα χρειάζεται λίγη αλήθεια παραπάνω, πραγματικά είδωλα και πρότυπα, χρειάζεται ποιότητα ζωής. Είναι επιτακτική ανάγκη, ο καθρέφτης που μας κοιτά να μη νιώσει ποτέ άδειος, να δουλέψουμε με τους εαυτούς μας και να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μανιωδώς τι άλλο πρέπει να διορθώσουμε στη ζωή μας. Ο κόσμος έχει μάθει να φοβάται. Φοβάται το αύριο, φοβάται το σήμερα, κλείνει τα αυτιά του στην εσωτερική εκείνη φωνή, η οποία τον καλεί να ζήσει. Διότι αυτή η φωνή κατά κάποιον τρόπο, ξέρει πάντα τι είναι καλύτερο για εμάς κι αυτό είναι να χαμογελάμε, να αγαπάμε και να αφήσουμε τη ζώνη ασφαλείας μας στα απολεσθέντα και ποτέ, κανείς, να μην την αναζητήσει.
9) Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου από αυτό το ταξίδι που μόλις ξεκίνησε;
Μ.Κ. : Φιλοδοξίες δεν έχω, έχω στόχους. Μικρούς και μεγάλους, προσπαθώ πάντα να τους φτάσω και να τους ξεπεράσω. Έχω παλέψει μόνη μου κι ό,τι έχω βάλει στόχο το έχω καταφέρει. Ένας από αυτούς ήταν να εκδώσω και πλέον στόχος μου είναι να πάει ο “Άδειος Καθρέπτης” όσο καλύτερα γίνεται, να τον αγαπήσει ο κόσμος, όσο τον αγαπάω κι εγώ, γιατί πιστεύω ειλικρινά ότι αξίζει.
10) Θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που να ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο, να μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια;
Μ.Κ. : Τα μελλοντικά μου σχέδια απαιτούν σκέψη και μελέτη από μέρους μου, καθώς δεν ενεργώ τυχαία και απερίσκεπτα. Έχω ανοίξει αρκετά μέτωπα και δουλεύω πάνω σε αρκετά projects που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τα δημοσιεύσω σύντομα και έπειτα η δημιουργία του επόμενου καλλιτεχνικού μου πεδίου είναι πλέον μονόδρομος για εμένα.
Μία, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!!!
Η Μία Κωνσταντινίδου ξεκίνησε να συγγράφει από µικρή ηλικία, δεχόµενη επιρροές από τη ρωσική λογοτεχνία και ιδιαίτερα από τον βασικότερο εκφραστή της, Ιωσήφ Αλεξάντροβιτς Μπρόντσκι. Σήµερα γράφει ποίηση στα ελληνικά και στα ρωσικά, ενώ παράλληλα ασχολείται µε τη µετάφραση ρωσικής ποίησης.
Μάθετε περισσότερα για τη Μία εδώ :
Για την ομάδα του Authoring Melodies