Ας μη καταπιέζουμε τα όνειρά μας γιατί τα όνειρά μας είμαστε εμείς. Και ο
μόνος που θα βγει χαμένος από αυτή μας τη πράξη, είμαστε φυσικά εμείς. Σε
αυτό νομίζω συμφωνεί και ο σημερινός μου καλεσμένος, ο Πέτρος Δολιανίτης.
Αυτός είναι άλλωστε και ο βασικός πυρήνας γύρω από τον οποίο κινείται η
ποιητική του συλλογή με τίτλο «Όνειρο παιδικό κλεισμένο στο Συρτάρι» από
τις εκδόσεις Πηγή, την οποία και θα μας παρουσιάσει.
Είστε έτοιμοι;
1) Καλώς σε βρήκα Πέτρο!! Καταρχάς, θέλω να πάμε κάποια χρόνια
πίσω και να μου πεις πώς ξεκίνησε για εσένα το ταξίδι στον χώρο της
συγγραφής, ποιο ήταν το έναυσμα.
Π.Δ. : Γεια σας, και σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αυτή! Το ταξίδι
αυτό για μένα ξεκίνησε κάπου προς τα τέλη της εφηβείας, χωρίς να μπορώ να
προσδιορίσω ακριβώς το πότε. Αυτό που μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά
όμως είναι ότι ξεκίνησε εντελώς αυθόρμητα, ουσιαστικά μια μέρα πήρα ένα
τετράδιο κι ένα στυλό κι άρχισα να γράφω χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό.
Η επαφή μου με την ποίηση ήταν πολύ μικρή, και η μόνη σχετική ενασχόληση
που είχα μέχρι τότε ήταν κάποιες προσπάθειες να γράψω στίχους για
μουσική, οι οποίες ήταν ομολογουμένως ατυχείς. Σίγουρα το έναυσμα για όλα
αυτά ήταν η ανάγκη έκφρασης κι εξωτερίκευσης, η οποία έμοιαζε τότε
αδύνατο να ικανοποιηθεί κάπως αλλιώς, καθώς και κάποιες επιρροές που
ακόμη προσπαθώ να ξεδιαλύνω στο μυαλό μου.
2) Η ποίηση είναι ομολογουμένως ένα δύσκολο μονοπάτι. Εσύ, πώς
αποφάσισες να το περπατήσεις;
Π.Δ. : Η αλήθεια είναι πως δεν το βίωσα ποτέ ως ένα δύσκολο μονοπάτι,
παρά μόνο ως ένα εντελώς προσωπικό μονοπάτι. Για πολλά χρόνια έγραφα
για μένα και μόνο, η ποίηση ήταν (και είναι ακόμη) το προσωπικό μου
καταφύγιο, όπως είναι για άλλους ένα ημερολόγιο ή μια προσευχή.
Ουσιαστικά δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση, αλλά περισσότερο μια
εσωτερική ανάγκη.
3) Υπάρχουν πιθανώς συγγραφείς οι οποίοι έχουν επηρεάσει τον τρόπο
γραφής σου;
Π.Δ. : Σίγουρα έχω επηρεαστεί από διάφορους συγγραφείς, αλλά δεν μπορώ
να προσδιορίσω ποιοι είναι αυτοί. Ίσως για κάποιους αναγνώστες να είναι πιο
ξεκάθαρο, θα άκουγα με μεγάλο ενδιαφέρον τη γνώμη τους πάνω σε αυτό.
Πάντως νομίζω ότι ο τρόπος που γράφω αποτελεί ένα συνονθύλευμα
επιρροών που εκτείνεται σε διάφορους τομείς και πέρα από τη συγγραφή.
4) Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσένα να μετατρέψεις σε γραπτά τις
σκέψεις που κόβουν βόλτες μέσα στο κεφάλι σου;
Π.Δ. : Αρκετά εύκολο θα έλεγα. Αυτό που συνηθίζω να λέω μάλιστα είναι ότι
είμαι πολύ καλύτερος στο γραπτό λόγο απ’ ό,τι στον προφορικό, και νομίζω
αυτοί που με γνωρίζουν καλά θα συμφωνήσουν. Η στιγμή που «η σκέψη
γίνεται μελάνη» είναι μια στιγμή όπου όλα ρέουν φυσιολογικά, χωρίς καμία
πίεση και χωρίς κανένα σκοπό.
5) Λογική ή συναίσθημα; Ποιο από τα δύο παίζει κυρίαρχο ρόλο στα
γραπτά σου;
Π.Δ. : Συναίσθημα, ξεκάθαρα. Όσα συναισθήματα δεν εκφράστηκαν όταν
έπρεπε, όπως έπρεπε, ή επειδή δεν έπρεπε, βρίσκουν τη διέξοδο τους στο
χαρτί.
6) Υπάρχουν νοήματα που προσπαθείς συνήθως να περάσεις μέσα από
τους στίχους σου; Κι αν ναι, ποια είναι αυτά; Πιστεύεις γενικά ότι ένας
καλλιτέχνης, θα πρέπει να διαπαιδαγωγεί μέσα από τα έργα του;
Π.Δ. : Δεν προσπαθώ να περάσω τίποτα, τουλάχιστον όχι συνειδητά. Ποτέ δε
στόχευα στο να διαβαστούν τα ποιήματά μου από άλλους ανθρώπους, οπότε
δεν έγραφα για να διαπαιδαγωγήσω κάποιον. Η έκδοση ήταν μια απόφαση
που πήρα στην καραντίνα, όταν ο χρόνος εγκλεισμού μου έδωσε αφενός την
ευκαιρία να συγκεντρώσω και να ψηφιοποιήσω το σύνολο των γραπτών μου,
αφετέρου με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μέσα
μου ώστε να εξωτερικεύσω αυτό το -μέχρι τότε- καλά κρυμμένο κομμάτι του
εαυτού μου.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, πιστεύω πως στην τέχνη δεν
υπάρχουν «πρέπει». Κάθε δημιουργός είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως
θέλει, και αυτή είναι η μαγεία της.
7) “Όνειρο παιδικό κλεισμένο στο Συρτάρι”. Ποια στοιχεία αποτέλεσαν
τη μαγιά για αυτό το βιβλίο;
Π.Δ. : Το βιβλίο αυτό περιέχει υλικό που έχει γραφτεί σε μια περίοδο 17
χρόνων, οπότε εξ ορισμού είναι αρκετά ετερόκλητο και καταπιάνεται με
διάφορα ζητήματα. Αυτό που τα δένει, η μαγιά του, είναι το ότι εκφράζει
προσωπικά βιώματα και παρατηρεί τη ζωή μέσα από αυτά.
8) «Καταπιεσμένα συναισθήματα που βρήκαν αυθόρμητα την
απελευθέρωσή τους σε σημειωματάρια, σκισμένα χαρτιά, οθόνες
κινητών, ακόμη και πάνω σε αεροπορικά εισιτήρια». Για ποιον/ποιους
λόγο θα μπορούσε ένας άνθρωπος να φυλακίζει αυτά που νοιώθει; Τι
είναι αυτό που μπορεί να πυροδοτήσει τελικά την έκρηξή του;
Π.Δ. : Καλώς ή κακώς, γεννιόμαστε και ζούμε μέσα σε πλαίσια. Ακολουθούμε
κανόνες και καλούμαστε να συνυπάρξουμε σε κοινωνίες που απαιτούν
συνοχή. Νομίζω αυτό και μόνο είναι αρκετό για να οδηγήσει κάποιον
άνθρωπο στο να μην εκφράζει κάθε ώρα και στιγμή αυτό που νιώθει, όπως το
νιώθει. Ακόμη και η ίδια η λεκτική επικοινωνία μας καλεί να «περιορίσουμε»
σε λέξεις τα συναισθήματα που νιώθουμε. Πέρα από αυτόν τον κοινό
«περιορισμό» που βιώνουμε όλοι οι άνθρωποι -συνειδητά ή μη-, υπάρχουν
διάφοροι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον στο να φυλακίζει αυτά
που νιώθει. Π.χ. ένας έφηβος μπορεί να νιώθει ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς
γύρω του, ή κάποιος άλλος να απέχει τόσο πολύ από το μέσο όρο ώστε
όντως να μην τον καταλαβαίνουν οι γύρω του. Ένα σύνδρομο, κάποιο
σύμπλεγμα ή ακόμη και ένας πολύ υψηλός δείκτης IQ θα μπορούσαν να
αποτελούν λόγους καταπίεσης της έκφρασης.
Η προσωπική μου πείρα λέει ότι αυτό που μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη
είναι η συμφιλίωση με το ποιος είσαι και η αποδοχή του εαυτού. Άλλοι το
έχουν από μικρά παιδιά, άλλοι μπορεί να φτάσουν σε αυτό πολύ αργότερα,
ενώ φυσικά υπάρχουν και πολλοί που δεν φτάνουν ποτέ εκεί.
9) Ποιες οι προσδοκίες σου από αυτό το έργο;
Π.Δ. : Η αρχική προσδοκία μου εκπληρώθηκε ήδη, και ήταν το να
αποκαλυφθεί «εκεί έξω» αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που για πολλά
χρόνια παρέμενε κλεισμένο σε ένα συρτάρι. Από εκεί και πέρα, ευελπιστώ να
συγκινήσει/παρακινήσει κάποιους ανθρώπους που ενδεχομένως να βιώνουν
παρόμοιες εσωτερικές καταστάσεις με αυτές που έχω βιώσει εγώ.
10) Θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που να ετοιμάζεις αυτή τη
περίοδο, να μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια;
Π.Δ. : Στα άμεσα σχέδια βρίσκεται η παρουσίαση του βιβλίου, πάντα σε
συνεργασία με την εξαιρετική ομάδα των Πρότυπων Εκδόσεων Πηγή. Από
εκεί και πέρα, η περίοδος της καραντίνας, αλλά και γενικότερα όσα
συμβαίνουν στον πολιτισμό μας τα τελευταία χρόνια, έχουν φέρει στο φως
πολύ καινούργιο υλικό, αρκετά πιο «ώριμο» θα έλεγα, το οποίο ευελπιστώ
κάποια στιγμή στο μέλλον να βρει και αυτό το δρόμο του προς το
τυπογραφείο.
Πέτρο, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου
ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!!!
Για την ομάδα του Authoring Melodies
Δημήτρης Μπονόβας