Δύσκολο πράγμα οι αναμνήσεις… όπου και να ‘σαι θα σε βρουν. Θα σε βρουν, τη στιγμή που θα έχεις ηρεμήσει, τη στιγμή που θα έχεις υπογράψει επιτέλους ειρήνη με τον εαυτό σου και θα σε χτυπήσουν τόσο δυνατά, που δεν θα ξέρεις όπως λένε «από πού σου ήρθε». Και θα σου δημιουργήσουν πάλι εικόνες που είχες καταφέρει με τόσο κόπο να διαγράψεις από τη μνήμη σου, να τις διώξεις όσο πιο μακριά γίνεται και να προσποιηθείς ότι ποτέ δεν υπήρξαν. Και αυτές οι εικόνες θ’ αρχίσουν και πάλι να σε κυνηγούν όπως κυνηγά ο θύτης το θήραμά του, μέχρι να καταφέρει να το παγιδεύσει ή ακόμα χειρότερα να το σκοτώσει. Όμως οι αναμνήσεις συνήθως δεν σκοτώνουν μονομιάς. Σε κρατούν ζωντανό τόσο όσο χρειάζεται για να νιώσεις έναν αργό και βασανιστικό θάνατο παγιδευμένος στα δίχτυα τους. Για να υποφέρεις τόσο ώστε να τις παρακαλάς στο τέλος να βγάλουν αυτές το καλώδιο από τη πρίζα, κόβοντάς σου το νήμα.
Απόσπασμα 1:
Αναμνήσεις· / σαν φυσαλίδες ανεβαίνουν αργά ως την επιφάνεια / σαν όνειρα σκάζουν και ξυπνούν τη σκέψη αλλού / σα σύννεφα διαλύονται πάλι / κι ανοίγονται σε νέα ρεύματα-εκδοχές
Το να θυμόμαστε βέβαια, άλλες φορές μπορεί να είναι κατάρα αλλά και άλλες μπορεί να είναι ευλογία. Γιατί, τι είσαι αν κι εσύ ο ίδιος δεν θυμάσαι τι είσαι; Ποιος είσαι όταν η πορεία σου έχει σβηστεί απ’ το μυαλό σου; Ακριβώς. Οι αναμνήσεις αρκετές φορές λειτουργούν σαν ένα αναγκαίο κακό, για να θυμίζουν στον κάτοχό τους ποιος είναι, ποιος ήταν, από πού προέρχεται και που πάει. Οι αναμνήσεις λειτουργούν σαν ένα μέσο το οποίο μας συνδέει με το χθες, που δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί αυτό το χθες είμαστε εμείς, είμαστε εμείς κι αυτά που είπαμε και κάναμε, είμαστε εμείς κι αυτά που μας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε.
Απόσπασμα 2:
Στους κοιτώνες της ιστορίας / κοιμούνται θύματα / από βέλη, ακόντια και ξίφη, / κοιμούνται θύματα / από σφαίρες, βόμβες, / κρεματόρια… ή λήθη.
Γι’ αυτό και μερικές φορές πρέπει από μόνοι μας να τις ξυπνάμε, για να μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, που είμαστε και γιατί. Για να μας βοηθήσει μετά αυτή η διαπίστωση να μαζέψουμε περισσότερη δύναμη και να προχωρήσουμε με πιο αποφασιστικά βήματα προς τον προορισμό μας, προς αυτό που θέλουμε κι επιθυμούμε. Και με μεγαλύτερη τόλμη να τους ζητήσουμε να μας δώσουν πίσω ότι πιθανώς μας έχουν κλέψει, ότι δικαιούμασταν αλλά δεν πήραμε λόγω λανθασμένων αποφάσεων. Ποτέ άλλωστε δεν είναι αργά για τίποτα, έτσι δεν λένε;
Απόσπασμα 3:
Θέλω πίσω το χρόνο που έχασα, / σαν κύμα να φέρνει ξανά και ξανά / τις στιγμές που αγάπησα, / ν’ ανασύρει σα δύτης τη λεία / απ’ της μνήμης μου τα ναυάγια
Αυτό λοιπόν είναι οι αναμνήσεις. Άλλοτε μίασμα που πρέπει να αποφύγουμε κι άλλοτε όπλο που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε. Να εκμεταλλευτούμε τη δύναμη που μας δίνει και να ψηλώσουμε λίγους ακόμα πόντους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι και στις δύο περιπτώσεις… Συμβαδίστε λοιπόν με τις αναμνήσεις σας, το χθες και ότι αυτό κουβαλά στις αποσκευές του. Γίνετε ένα με ότι αφήσατε πίσω και θα δείτε ότι δεν θα χρειαστεί να το ξεχάσετε, θα σας ξεχάσει αυτό. Και έτσι δεν θα αναγκαστείτε να κάνετε καμία υποχώρηση για να μπορέσετε να είστε και πάλι εσείς γιατί ουσιαστικά, δεν θα έχετε αλλάξει ποτέ.
:
Ο Αθανάσιος Βαβλίδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά). Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, τον πεζό λόγο, τις μεταφράσεις και την κριτική θεάτρου και μουσικής. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί βιβλία του με ποίηση, θέατρο, δοκίμια και διηγήματα, κατά κύριο λόγο από τις εκδόσεις Δωδώνη, Οδός Πανός, Πάτση και Βακχικόν. Είχε πολύχρονη συνεργασία με το περιοδικό «Ήχος». Συνεργάζεται τακτικά με τα περιοδικά «Οδός Πανός» και «Βακχικόν». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά (Νικ Καλούδης), ιταλικά (Άννα-Μαρία Μαραγκού) και ισπανικά (Νατάσα Λάμπρου) και έχουν μελοποιηθεί από τους συνθέτες Δημήτρη Ανδρώνη, Αλέξανδρο Μούζα, Γιώργο Κουλουριώτη, Χάρη Σιακαντάρη, Νώντα Παπαμιχαήλ, Νίκο Αθανασάκη και Κώστα Φλεριανό (των τριών τελευταίων έχουν κυκλοφορήσει και σε CD). Είναι μέλος των συλλόγων: Ελληνική Συντεχνία φλογέρας από καλάμι, Σύλλογος Φίλων της κιθάρας Δ. Φάμπας, Ένωση Ελλήνων θεατρικών και μουσικών κριτικών, Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ελευσίνας, Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Τα Ποιήματα υπό σκιάν είναι η τέταρτη ποιητική συλλογή του.
Περίληψη:
Με ρίζες έμαθα να γράφω
και κλαδεύω τώρα λέξεις.
Με χώμα έμαθα να σβήνω
και λιπαίνω τώρα ιδέες.
Με άνθη έμαθα ανάγνωση
και μυρίζω τώρα γνώση.
Με φύλλα έμαθα απομνημόνευση
και το φθινόπωρο κι αν έρθει, δεν ξεχνώ.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Ποιήματα υπό σκιάν
Συγγραφέας: Αθανάσιος Βαβλίδας
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: Μάρτιος 2022
Αριθμός σελίδων: 218
Για την ομάδα του Authoring Melodies