Τι είναι τελικά αυτό που μένει πάντα στο τέλος, όταν όλα τα φώτα σβήνουν; Ποιος είναι αυτό ο “ενοχλητικός” επισκέπτης που δεν φεύγει από κοντά μας όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουν ακολουθήσει τον δικό τους δρόμο; Τι είναι αυτό που χαράσσεται στη μνήμη μας και δεν λέει να φύγει από εκεί, ακόμα κι αν το προσπαθήσουμε; Όχι, δεν είναι η κορυφή που θα φτάσουμε, ότι έννοια κι αν δώσει κανείς σ’ αυτή τη λέξη. Είναι πάντα η αρχή. Το πρώτο βήμα είναι αυτό που θα θυμόμαστε ακόμα κι όταν κατακτήσουμε το Έβερεστ, η πρώτη αγκαλιά της μάνας θα μας έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που θα ακούμε αυτή τη λέξη, το πρώτο φιλί θα αναπολούμε όταν θα δίνουμε όρκους αιώνιας πίστης. Και είναι πράγματι παράξενο το γιατί και το πώς συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί από αυτό ξεκινάνε όλα, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχαμε και συνέχεια. Κι αν δεν είχαμε συνέχεια, τι θα είχαμε μετά να θυμόμαστε;
Απόσπασμα 1:
Κι αν με τύλιξαν δαντέλες λεπτοκέντητες. / Το τρυφερό πνίξιμο από τα εφτά σου τα πέπλα πάλι θα επέλεγα. / Πάλι και πάλι… / Α! Και πάλι.
Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργεί σε όλους τους τομείς της ζωής και κυρίως σε ένα από τα κυριότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κάποιος, τον έρωτα. Πάντα ο πρώτος έρωτας είναι αυτός που θα χαράξει την υπογραφή του με ανεξίτηλα γράμματα στο μυαλό και την ψυχή. Κι αν τύχει ο πρώτος να είναι και ο μεγαλύτερος, τότε είσαι χαμένος/η από χέρι. Γιατί μη περιμένεις να σε αφήσει ήσυχο/η. Αν εκπληρωθεί βέβαια, έχει καλώς. Αν όμως όχι, τότε είναι που θα σε “τρώει” το σαράκι κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Τότε είναι που η αμφιβολία θα γίνει δεύτερη φύση σου. Θα αναρωτιέσαι συνέχεια “Αν είχα κάνει/πει αυτό ή εκείνο; Θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά ή μήπως δεν θα είχε αλλάξει κάτι»; Και μόλις φύγει η αμφιβολία και η θλίψη που θα σε ακολουθεί παντού στα πρώτα σου βήματα έξω από την εκάστοτε κατάσταση, τότε έρχεται και κουρνιάζει πάνω σου το απωθημένο. Αρχίζεις και πάλι να ζητάς αυτό που κάποτε είχες αλλά πλέον έχεις χάσει. Και δεν πρόκειται να ξαναβρείς.
Απόσπασμα 2:
Για λίγο. Μέχρι ασυναίσθητα να συνεχίσω να σχηματίζω στη λευκή σελίδα, με την άκρη του δαχτύλου μου, το περίγραμμα των χειλιών σου. Κάθε μικρή σχισμή.
Και μετά το απωθημένο, σειρά έχει η εμμονή. Και όλες οι συνέπειες αυτής. Όλος αυτός ο κόπος, το πώς να είσαι μόνος/η και πώς θα μπορούσε να αντιστραφεί όλο αυτό. Και ανοίγεις το σεντούκι όλο και πιο συχνά. Και βγαίνουν από μέσα οι αναμνήσεις. Και σε τρώνε. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν ζητάς τίποτα άλλο παρά αυτόν/η. Για να του/της δώσεις πίσω αυτό που σου χάρισε, πιστεύοντας τότε ότι θα κρατήσεις για πάν, πιστεύοντας ότι θα είσαι δίπλα του/της για πάντα. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλα λόγια μη λες…
Απόσπασμα 3:
Σε δίπλωσα προσεκτικά και σε φύλαξα κάπου τόσο βαθιά, / που πόνεσε πολύ να μπω μέχρι εκεί να σε αφήσω. / Σε δίπλωσα με περισσή ευλάβεια και σε φύλαξα τρυφερά μέσα μου.
Αυτό λοιπόν μένει πάντα στο τέλος, φυλαγμένο στην ψυχή μας, σαν μια αιχμηρή υπενθύμιση. Αυτό το λίγο, που για μας είναι πολύ, πάρα πολύ, τόσο πολύ που νιώθουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να υπάρξουμε χωρίς αυτό. Αυτό που τόσο εύστοχα αποτύπωσε στην ποιητική της συλλογή η Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού. Κι αυτό που δίνει και σε ‘μας να νιώσουμε μέσα από τους στίχους της, μέσα από τις εικόνες που “ζωγραφίζει” με πινέλο το μολύβι, χρώματα τις λέξεις και καμβά το μυαλό. Αυτό το λίγο λοιπόν, που στην ουσία μόνο λίγο δεν είναι. Και είναι πάντα στην αρχή. Ίσως γιατί από αυτό ξεκινάνε όλα, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχαμε και συνέχεια. Κι αν δεν είχαμε συνέχεια, τι θα είχαμε μετά να θυμόμαστε;
Η Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού ήρθε στον κόσμο τον Αύγουστο του 1993. Έχει μεγαλώσει στη Νίκαια και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Είναι ηθοποιός, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Επίσης έχει σπουδάσει τεχνικός εφαρμογών πληροφορικής. Από μικρή ηλικία καθόταν και παρατηρούσε τους ανθρώπους και έτσι άρχισε να γράφει. Έχει αλλάξει πλήθος εργασιών για βιοποριστικούς λόγους, κάτι το οποίο τη βοήθησε να εξελίξει τη συλλογή υλικού και έμπνευσης του έργου της.Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού μήκους, τα πρώτα της θεατρικά έργα, κάποια διηγήματα και ποιήματα. Η ποιητική συλλογή Πολύ είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με άξονα τον έρωτα, ένα προσωπικό έργο και το πρώτο της βιβλίο.
Περίληψη:
Άκουσα μικρή πως το αστέρι της Δαμασκού σου δείχνει
πάντα τον δρόμο.
Είχα και εγώ ένα· ολόδικό μου.
Το λαμπρότερο απ’ όλα τους.
Πέρασαν ομίχλες.
Και ξαστεριές.
Κι ας μην το έβλεπα, ήταν εκεί.
Τώρα πώς έγινε και χάθηκα…
Ίσως στάθηκα έρμαιο ενός άφατου φευγιού.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Πολύ
Συγγραφέας: Μαρία Πηνελόπη Σταυριανού
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: Απρίλιος 2022
Αριθμός σελίδων: 30
Για την ομάδα του Authoring Melodies