Περιγραφές από ένα νησί που αγάπησε, από ένα παρελθόν που νοστάλγησε, από μια ψυχή που έμεινε φυλακισμένη να αναπολεί πίσω από τα συρματοπλέγματα. Αυτή είναι η ποιητική συλλογή του Στέλιου Νικολάου με τίτλο «Κυπρίων γη αέναη – Καρπασία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν και για την οποία θα μιλήσουμε σήμερα στην ακόλουθη συνέντευξη.
Εγώ ανυπομονώ, εσείς;
1) Καλώς σε βρήκα Στέλιο!! Καταρχάς, θέλω να μου πεις ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσεις την πορεία σου στον συγγραφικό χώρο.
Σ.Ν. : Καλώς με βρήκατε, εύχομαι να σας βρίσκω καλύτερα! Θαρρώ η αιτία για να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι, ήταν η αγάπη μου για τα βιβλία, και το πάθος μου για τα μυστήρια της Κύπρου. Πάντα είχα την επιθυμία εξάλλου να γράψω ένα βιβλίο. Ωστόσο, σε συνδυασμό με αυτά, η αφορμή να αρχίσω τη συγγραφική μου πορεία, ήτανε ο πολυπαθής/πολυμαθής χρόνος που έκανα τη νομική μου άσκηση, και ο οποίος μου άνοιξε τα μάτια μου όσο αφορά τη ζωή γενικότερα αλλά και ειδικότερα σε συγκεκριμένα θέματα, συμπεριλαμβανομένης και της αλήθειας «Κυνήγησε τα όνειρα σου».
2) Η ποίηση είναι ένα ομολογουμένως δύσκολο μονοπάτι. Εσύ, πώς αποφάσισες να το ακολουθήσεις;
Σ.Ν. : Ισχύει. Αν και παρά, “δύσκολο” θα έλεγα περίπλοκο. Παρά αυτή την περιπλοκότητα όμως, εγώ αποφάσισα για διάφορους λόγους να την ακολουθήσω για να την κατανοήσω κάπως. Ο ένας κύριος λόγος είναι επαγγελματικός, καθώς μετά από τη συγγραφή ενός τεράστιου μυθιστορήματος, ήθελα να “ανοίξω τα συγγραφικά φτερά μου”. Ο άλλος λόγος είναι και προσωπικός, μιας και ανέκαθεν ήθελα να εκφράσω αυτή την αγνή αγάπη που κρύβω για την Κύπρο αλλά και να αφήσω ένα λιτό στίγμα στον πολιτισμό αυτού του νησιού, μιας και τον θεωρώ αδικημένο και παραμελημένο. Και τί πιο ωραίο μονοπάτι για να εκφράσεις μια γλυκόπικρη αγάπη, από την ποίηση.
3) Ποιες οι επιρροές σου, ποιους ανθρώπους της λογοτεχνίας θαυμάζεις;
Σ.Ν. : Πρώτο πρώτο θα αναφέρω τον μεγάλο J. R. R. Tolkien, έπειτα τον Ελύτη, τον Christopher Paolini, τον Βασίλη Μιχαηλίδη, και τον Κώστα Μόντη. Επίσης, έχω έναν θαυμασμό για τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη και την Λίνα Έλληνα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι της λογοτεχνίας που θαυμάζω. Όσο αφορά τις επιρροές μου, ομολογώ πως είναι μια περίπλοκη απάντηση για να απαντηθεί. Από Ιαπωνικά άνιμε, στην Υπερηφάνεια και προκατάληψη, το φάσμα των επιρροών μου είναι αρκετά ευρύ, όμως θα παραδεχτώ πως κάποιες επιρροές έχουν πιο ισχυρή παρουσία στην καρδιά μου από άλλες.
4) Λογική ή συναίσθημα; Ποιο από τα δύο παίζει κυρίαρχο ρόλο στα γραπτά σου;
Σ.Ν. : Θα έλεγα απευθείας το συναίσθημα. Μπορεί το ποσοστό λογικής να είναι περισσότερο ή λιγότερο άλλες φορές, αλλά, κυρίαρχο είναι πάντα το συναίσθημα.
5) Είναι δύσκολο ή εύκολο για εσένα κάθε φορά, να μετατρέψεις τις σκέψεις σου σε στίχους;
Σ.Ν. : Θα έλεγα πως η διαδικασία είναι δύσκολη και απαιτεί μια ωραία μαστοριά, που κάποτε ελπίζω να δαμάσω. Όμως, μπορώ να πω πως μου βγαίνουνε αρκετά εύκολα οι σκέψεις προς τα έξω. Δηλαδή δεν δυσκολεύομαι να τις μετατρέψω σε στίχους. Ωστόσο, λόγω της φύσης των ποιημάτων μου, απαιτείται αρκετή έρευνα και ώρες πριν καν πληκτρολογήσω το πρώτο γράμμα. Όμως, όταν αρχίσω να γράφω, οι λέξεις κυλάνε από μόνες τους.
6) Ας μιλήσουμε για το «Κυπρίων γη αέναη – Καρπασία». Τι σημαίνει για εσένα αυτή η ποιητική, ποια τα συναισθήματά σου κρατώντας τη στα χέρια σου και γνωρίζοντας ότι είναι δικό σου παιδί;
Σ.Ν. : Μπορώ να πω πως σημαίνει αρκετά για εμένα. Και το πιο ωραίο είναι πως με κάθε μέρα που περνά, βρίσκω πως σημαίνει και κάτι περισσότερο. Εν συντομία, σημαίνει την προσωποποιημένη αγάπη μου για την Κύπρο, τον πολιτισμό και τον κόσμο της, σημαίνει το πάθος μου για τη φύση, και σημαίνει την εξέλιξη μου σαν συγγραφέας που πηγάζει από την αγάπη μου για τη συγγραφή. Επίσης, πολύ ωραία φράση η τελευταία σας, μιας και αυτό λέω για τα συγγράμματα μου. “Τα παιδιά μου”. Όντως, κρατώντας το στα χέρια μου δεν μπορώ να προσδιορίσω αυτό το περίεργο συναίσθημα που νιώθω. Είναι περηφάνεια? Είναι ενθουσιασμός? Είναι κάτι άλλο? Στην τελική αυτό που μένει μέσα μου είναι η γαλήνη. Ίσως γιατί όποιος (μέσα κι εγώ) παίρνει το βιβλίο στα χέρια του, λέει πως του θυμίζει την Κύπρο και τον Στέλιο. Και αυτό ήθελα. Απλά είναι κάπως μαγικό και ασύλληπτο να διανοηθώ πολλές φορές πως, από το κάθε γράμμα που έγραψα, μέχρι το εξώφυλλο που σχεδίασε μια καλή μου φίλη, ή το επιλεκτικό χαρτί του βιβλίου που το κοσμεί, τόσοι άνθρωποι καταφέραν να γεννήσουν αυτό το υπέροχο βιβλίο που όλοι με μια φωνή λεν πως έχει ψυχή. Οπόταν ναι. Γαλήνη.
7) «Μα τώρα κόσμος δεν έρχεται, / δεν φτάνει πια κοντά σου, / σ’ αυτή τη γη του μαρασμού, / που δεν έχει πια σταυρούς, / μονάχα μιναρέδες, / ανάμικτους με δύο τρεις μπαξέδες.» Πόσο πονάει το αίσθημα μιας χαμένης πατρίδας;
Σ.Ν. : Πονάει αρκετά. Προσωπικά εγώ δεν νιώθω έχθρα, ούτε βλέπω τα πράγματα από μια μόνο άποψη. Όμως το συναίσθημα του πόνου και του μαρασμού, μένει εκεί. Και ξέρετε πως πονάει? Το Πάσχα όταν άλλοι πάνε «Στο χωριό», εγώ δεν έχω που να πάω. Όταν λένε για τα χωράφια του παππού και της γιαγιάς, θυμάμαι τον παππού και τη γιαγιά μου που είχανε τόσες και τόσες εκτάσεις πορτοκαλεώνων, μα που τώρα είναι ξεραμένες και “δοσμένες”. Όταν ακούω για φίλους μου που ο θείος μένει δίπλα από τη γιαγιά και τους γονείς τους, θυμάμαι πως ο παππούς και η γιαγιά μου είχανε μείνει σε σπίτια δανικά, και με χίλια ζόρια καταφέρανε να σπιτώσουνε 10 παιδιά, κι ας είναι ο κάθε ένας τόσα χωριά μακριά από τον άλλον τώρα. Θυμάμαι πως δεν έχουμε φωτογραφίες παλιές, παλιά κοσμήματα, παλιές θύμησες. Τίποτα που να μαρτυρεί το παρελθόν. Και όταν τα θυμάμαι αυτά, θυμάμαι κι άλλα τόσα. Και αν νιώθω εγώ έτσι, η μητέρα μου, τα αδέλφια της, οι μακαρίτες η γιαγιά και ο παππούς μου, και όλοι αυτοί οι πρόσφυγες, τί να πουν. Οπόταν, ναι. Τόσο πονάει. Έτσι πονάει.
8) «Κάπου εκεί λοιπόν, / είναι κι ο κυρ Μιχάλης, / έγινε ένα με τον τόπο του, / σαν ένα απ’ τα παιδιά του / και περιμένει για να δει, / μια λύση που κάποτε θα ‘ρθει.» Είναι η ελπίδα αυτή που μας κρατά ζωντανούς;
Σ.Ν. : Η ελπίδα πάντα μας δίνει δύναμη. Δύναμη για επιμονή, για υπομονή, και για ζωή. Τέτοια είναι η φύση της ζωής, που χωρίς ελπίδα δεν γίνεται τίποτα. Μπορεί να είναι η πιο μικρή, ή η πιο μεγάλη ελπίδα. Όμως είναι εκεί. Πιο συγκεκριμένα όμως, αν μιλάμε για όσους περιμένουν να πάνε στα σπίτια τους, φυσικά και η ελπίδα αυτή της επιστροφής είναι η κινητήρια δύναμη ζωής. Η σπίθα.
9) Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου από αυτό το ταξίδι;
Σ.Ν. : Οι φιλοδοξίες μου είναι να φέρω τους πρόσφυγες, τους παλαιούς, τους νεαρούς, τις πρώτες, και τις επόμενες γενιές, αλλά και όλο τον κόσμο που αγαπάει την Κύπρο, κοντά. Μια κοινωνία είναι πιο δυνατή όταν υπάρχει το αίσθημα της κοινότητας, και μια κοινότητα είναι πιο δεμένη όταν υπάρχουν θύμησες. Οπόταν σαν δεύτερη φιλοδοξία, θέλω να θυμίσω (ή και να πρωτοπώ) σε όσους κοιτάξουν σ’ αυτό το ταξίδι, όσα υπάρχουν για να θυμηθούν. Μια ακόμη φιλοδοξία, είναι να ενταχθεί αυτός ο ποιητικός κύκλος στον πολιτισμό της Κύπρου, και όποια καλλιτεχνική μαγεία είναι γραφτό να γεννηθεί, ας γεννηθεί. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου όμως, είναι να δω αυτή την ποιητική συλλογή 1) να αγαπηθεί από όσους ξέρουν τα χωριά για τα οποία γράφω (και όχι μόνο), και 2) να συμβάλλει στην οριστική λύση του Κυπριακού. Να φέρει ειρήνη.
10) Θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει κάτι που να ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο, να μοιραστείς μαζί μας τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σ.Ν. : Μετά χαράς. Τα σχέδια μου είναι χωρισμένα σε έρευνα και γραφή. Αυτή την περίοδο ερευνώ για το τί (και πώς) θα γράψω στο επόμενο μέρος του μεγάλου μου λαογραφικού μυθιστορήματος (Του οποίου το πρώτο μέρος δεν έχει ακόμη εκδοθεί), ερευνώ για όλα τα κατεχόμενα χωριά της Κύπρου, και γενικά ερευνώ ό,τι υπάρχει διαθέσιμο και ίσως να είναι χρήσιμο για ό,τι γράφω. Όσο αφορά το γράψιμο, γράφω τα άρθρα που αφορούν τα κατεχόμενα χωριά στο περιοδικό ποικίλης ύλης Ιδεοστρόβιλος, γράφω σιγά σιγά τα επόμενα ποιήματα των επόμενων μερών αυτού του ποιητικού κύκλου «Κυπρίων γη αέναη», αλλά επίσης, γράφω και ένα ακόμη λαογραφικό μυθιστόρημα, και μια νεανική νουβέλα, παρέα με όλους τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στους οποίους λαμβάνω μέρος γράφοντας διηγήματα και ποιήματα. Εκτός από αυτά, μιας και εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, έχω βλέψεις να επεκταθώ κάπως στο καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά και να βοηθήσω τον νεαρό κόσμο της συγγραφής στην Κύπρο. Τώρα, πώς θα γίνει αυτό, και πότε, θα αφήσω τον χρόνο και τις στιγμές να το καθορίσουν. Ως ένα σημείο μπορεί να κάνει κάποιος σχέδια έτσι και αλλιώς. Αρκεί να υπάρχει ένα αδάμαστο όνειρο όμως, και όλα θα δουλέψουν, κάπως.
Στέλιο, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!!!
Ο Στέλιος Νικολάου (αλλιώς με το ψευδώνυμο “Νισολομού”) είναι νομικός και λογοτέχνης, γεννημένος το 1996 στη Λεμεσό όπου και διαμένει μέχρι σήμερα. Η άλλη μισή καταγωγή του είναι από το χωριό Αργάκι του Μόρφου.
Ασχολείται με την πυγμαχία, την ελεύθερη κατάδυση, το κολύμπι, τη γυμναστική γενικότερα, αλλά και με το τραγούδι. Ενώ στο παρελθόν είχε ασχοληθεί σε αγωνιστικό επίπεδο στο άθλημα της τοξοβολίας.
Εκτός από διάφορα άρθρα που γράφει στο περιοδικό ποικίλης ύλης Ιδεοστρόβιλος, αλλά και την ενεργό συμμετοχή του σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, αυτή τη περίοδο φοιτά εξ αποστάσεως στο πανεπιστήμιο King’s College London, τη σπουδή του International Financial and Commercial Law, με τη φιλοδοξία να ακολουθήσει μια ερευνητική καριέρα στη νομική.
Μάθετε περισσότερα για τον Στέλιο εδώ :
Για την ομάδα του Authoring Melodies