Τι θα γινόταν αν… Αν… Αυτή η λέξη, αυτά τα δύο γράμματα, ικανά να γκρεμίσουν οποιαδήποτε λογική. Αυτό το «αν» που γεμίζει αμφιβολίες, που κάνει τα πάντα πιο δύσκολα. «Κι αν είχε γίνει αυτό αντί για ‘κείνο;» Μπορεί να είχαμε άλλη έκβαση. Η ζωή σου/η ζωή μου/οι ζωές μας να είχαν πάρει μία εντελώς διαφορετική πορεία. Μπορεί τα όνειρά μας να είχαν πραγματοποιηθεί. Ίσως και να είχαν διαλυθεί τα πάντα. Μπορεί και να μην βρισκόμουν αυτή τη στιγμή μπροστά από το πληκτρολόγιο, να γράφω αυτές τις γραμμές. Αν… Όλα κρίνονται σε μια στιγμή, σε μια απόφαση. Δύο επιλογές, μια απόφαση. Και ένα ερωτηματικό που για καιρό βασανίζει το μυαλό σου. Αν… Ένα κενό που μεγαλώνει όλο και περισσότερο, μέχρι να πάρει τέτοιες διαστάσεις που να χωρά όλο σου σχεδόν το παρελθόν.
Απόσπασμα 1:
Κάπου αλλού, πιο μακριά κάποιος πονηρός Ιταλός έτρωγε μακαρονάδα. / Άραγε εάν το αγαπημένο του φαγητό ήταν η μακαρονάδα αντί για κάρυ, θ’ άλλαζε η ιστορία προς χάριν μιας γευσιγνωσίας…;
Και φυσικά, το μεγαλύτερο απ’ όλα τα ‘αν’ είναι αυτό που είπες για εκείνη. Εκείνη που επιμένει να σε ταλαιπωρεί ακόμα κι αν έχει φύγει. Γιατί ξέρεις πώς είναι η ζωή σου χωρίς αυτή αλλά ποτέ δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να μάθεις πώς θα ήταν με αυτή. Και ποτέ δεν πρόκειται. Κι αυτό είναι που σε τρώει. Μπορεί βέβαια να είναι καλύτερα έτσι αλλά και πάλι, εσύ δεν θα το μάθεις ποτέ… Είναι κάπως σαν να καθορίζεις το μέλλον σου. Ή μάλλον, όντως καθορίζεις το μέλλον σου, εκείνη τη στιγμή όμως δεν το καταλαβαίνεις.
Απόσπασμα 2:
Τρελή πυξίδα εγώ και συ σταθερό σημείο του ορίζοντα. / Κύμα στερνό να σε φτάσω, αγγίξω, δεν μπορώ, / πορείες αχανείς μάταια χαραγμένες.
Αυτό ήταν λοιπόν, όλα τελείωσαν. Κι έμεινες να κοιτάς παλιές φωτογραφίες και να αναπολείς τις στιγμές που έζησες κι αυτές που ήθελες αλλά δεν μπόρεσες να ζήσεις. Έμεινες με τη θύμησή της καρφωμένη στο μυαλό και με τον ήχο της φωνής της να τρυπάει τον εγκέφαλό σου. Κι όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, ακόμα και σε’ σένα τον ίδιο, δεν έφυγε στιγμή από μέσα σου. Κι ούτε πρόκειται να φύγει. Γιατί πάντα θα σε βασανίζει αυτό το ‘αν’ και η αμφιβολία. Πάντα θα έχεις δεύτερες σκέψεις για ότι συνέβει τότε. Με τη λεπτομέρεια ότι αυτές οι σκέψεις δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τίποτα, δεν μπορούν να ξαναγράψουν αναμνήσεις. Βλέπεις, οι χρονομηχανές δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα. Οπότε, και πάλι, μένει η ερώτηση – τι θα γινόταν αν;
Απόσπασμα 3:
Έστω επίτρεψέ μου να ‘ρθω μαζί σου, / να σε αποχαιρετήσω, μη μου το στερήσεις, / ίσαμε εκείνο το στενό, δεν είμαι έτοιμος ακόμα / να το πω, να σε μοιραστώ. / Κιόλας ήταν ήδη αργά, χάθηκες στην καταχνιά.
Ο Πάνος Μαυρομμάτης, σύζυγος και πατέρας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος. Το 2020 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Μικρές Απολογίες από τις Εκδόσεις Βακχικόν.
Περίληψη:
Ελάτε, ελάτε σας λέγω σ’ αυτό το πρόγευμα των αισθήσεων.
Να μοιραστούμε τον χρόνο πέρα από δώδεκα αριθμούς,
τη μέρα να μην την εκχωρήσουμε στις ώρες, τον χρόνο στους μήνες.
Να κινήσουμε εμείς και όχι οι δείκτες, να μην αφήσουμε
να μας προσπεράσουν,
αθώοι, γεμάτοι ρίγος για ζωή, να βρυχάται η ανάσα σου
και όχι η αναπνοή σου, να μην αναρωτιέσαι.
Να πάψουμε απάνθρωποι και στερημένοι να ’μαστε,
και απ’ το παραθύρι τ’ ανοιχτό, τις κουρτίνες να παραμερίσουμε,
το λευκό διάφανο υφαντό, τον κόσμο να τον σμιλέψουμε σαν ζυμωτό,
τα χέρια μας γαλήνια να αμαυρώσουμε, να γευτούμε
λατρευτικά ετούτη τη μυρωδιά.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Τα λαχνίσματα
Συγγραφέας: Πάνος Μαυρομμάτης
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: Μάρτιος 2022
Αριθμός σελίδων: 58
Για την ομάδα του Authoring Melodies