Ξέρεις, μερικές φορές σε θυμάμαι. Και μου φαίνεται σαν να μη πέρασε μια μέρα αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια. Εσύ, είμαι σίγουρος πια ότι δεν θυμάσαι τίποτα. Και για ποιο λόγο άλλωστε; Έχεις προχωρήσει με τη ζωή σου. Κι εγώ δε λέω, έχω ξεπεράσει προ πολλού το μεταξύ μας. Αλλά είναι φορές που αναρωτιέμαι, τι θα είχε γίνει αν είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα; Αν εγώ κι εσύ ήμασταν μαζί; Θα είχες μείνει εδώ; Θα ήμασταν ευτυχισμένοι; Άραγε πόσο θα κρατούσε; Ερωτήματα βέβαια που δεν θα βρουν ποτέ απάντηση γιατί πολύ απλά έχεις φύγει. Αλλά τι λέω. Κι εδώ που ήσουν, σαν να μην ήσουν…
Ίσως να μη σε έξυνα ποτέ τη πληγή αν δεν χρειαζόταν να γράψω αυτό το κείμενο αλλά, όσες κι αν έχουν περάσει, πάντα η λέξη «έρωτας» εσένα μου φέρνει πρώτη στο μυαλό. Ίσως επειδή ήσουν όντως ένας μεγάλος έρωτας. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Άλλωστε κάθε άνθρωπος δύο πράγματα θυμάται – τις μεγάλες επιτυχίες του και τις μεγάλες αποτυχίες. Εσύ ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία.
Απόσπασμα 1:
Σκοπεύω σύντομα να σ’ απαλλάξω απ’ την παρουσία μου. Η αγάπη μου όμως θα σε κυνηγά. Δεν θέλω να την αφήσεις να μεταμορφωθεί σε τύψεις. Μήτε σ’ ενοχές. Άσ’ τη να σε συντροφεύει στην αδυναμία του σύμπαντος.
Πριν έρθεις ήμουν μόνος. Δεν λέω, είχα φίλους, είχα ανθρώπους στη ζωή μου. Αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και με ‘σένα βέβαια μόνος ήμουν. Αλλά εγώ πίστευα το αντίθετο. Και να σου πω την αλήθεια, υπήρχαν στιγμές που μου έφτανε αυτό. Τις περισσότερες όμως ήθελα να ουρλιάξω από απόγνωση. Να καταραστώ την τύχη μου που σε έφερε μπροστά μου, τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Γιατί μπορεί η σωματικά να ήσουν δίπλα μου αλλά η καρδιά σου ποτέ δεν μου ανήκε. Μπορεί να μου την έδωσες φιλικά όπως έλεγες αλλά ερωτικά ήσουν πάντα ένα άπιαστο όνειρο.
Αρκετές φορές είχα πιάσει τον εαυτό μου να σε μισεί. Σε μισούσα γιατί προτιμούσες τις σχέσεις της μιας βραδιάς. Προτιμούσες να περάσεις καλά από το να βρεις κάτι πιο σταθερό, κάτι πιο όμορφο όπως ήταν η δέσμευση. Προτιμούσες την ηδονή στα χέρια κάποιου που σε έβλεπε σαν ένα κομμάτι κρέας, παρά τη σιγουριά με κάποιον που σε είχε θεοποιήσει. Και όταν η μία ευκαιριακή σχέση τελείωνε, περνούσες αμέσως στην επόμενη. Δεν σταμάτησες ούτε μία στιγμή για να κοιτάξεις δίπλα σου. Ξέρεις, ίσως με έβλεπες…
Απόσπασμα 2:
Μ’ αγαπούσαν τα φαντάσματά μου. Δεν έχω παράπονο. Και μ’ αγαπάν ακόμα. Συνεχίζουμε να συζητάμε με τις ώρες για θέματα υψίστης κοινωνικής εμβάθυνσης, ξεκινώντας από την ανάλυση της ανθρώπινης υπόστασης. Εγώ υπάρχω για σένα.
Τελοσπάντων, τι θέλω και τα σκαλίζω θα μου πεις. Αφού η πληγή έχει κλείσει, γιατί ψάχνομαι να την ανοίξω; Μάλλον είναι αυτή η νοσταλγία που με πιάνει ώρες-ώρες για τα παλιά. Είναι που ανοίγω το μπαούλο των αναμνήσεών μου και αναπόφευκτα πέφτω κάποια στιγμή πάνω σου. Γιατί, θέλοντας και μη, ήσουν μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Γιατί ξεκινήσαμε ως φίλοι. Βέβαια στα δικά σου μάτια παραμείναμε, στα δικά μου όμως; Όπως και να ‘χει, σταματάω εδώ. Δεν θέλω να πληγώνω άλλο τον εαυτό μου μιλώντας για σένα. Κι αν το έκανα απόψε ήταν για τούτο εδώ το κείμενο. Θα μπορούσες να γράψεις για κάτι άλλο θα μου πεις, ο έρωτας είναι πολυδιάστατο θέμα. Ίσως βαθιά μέσα μου τελικά να υπάρχεις ακόμα…
Απόσπασμα 3:
Το πρωί να φας για να έχεις ενέργεια. Η ενέργεια του μεταφυσικού σε έφερε στη ζωή μου. / Να πάρεις τον δρόμο για τη δουλειά. Ο δρόμος μου είναι μονόδρομος και όλα τα βήματα βγάζουν σε σένα. / Κάτσε στο γραφείο και ξεκίνα να γράφεις. Όλες οι λέξεις πλάθουν το όνομά σου.
Βαθιά ερωτικός σήμερα όπως θα ‘πρεπε άλλωστε, μιλώντας για τη ποιητική συλλογή της Αιμιλιάννας Καφαντάρη με τίτλο «Το μαζί και το χώρια – Toogether and apart» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν η οποία, από το εξώφυλλο κιόλας σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις. Κι αυτό που πρόκειται να διαβάσεις είναι μια ωδή στον έρωτα, κυρίως ον ανεκπλήρωτο. Αυτός άλλωστε αφήνει τις πιο βαθιές πληγές, πιο βαθιές ακόμα και από έναν χωρισμό θα τολμούσα να πω. Γιατί ο χωρισμός προϋποθέτει ότι έχεις πάρει μία γεύση από αυτό που λαχταρούσες, ακόμα κι αν στην τελική δεν ανταποκρίθηκε στα θέλω σου. Ο ανεκπλήρωτος όμως σε αφήνει στο πουθενά. «Κι αν…;» Αυτό το ερώτημα σε τρώει.
Η άποψή μου είναι ότι αξίζει τον κόπο και τον χρόνο η ποιητική της Αιμιλιάνας. Θα σας ταξιδέψει στα δύσβατα αλλά όμορφα μονοπάτια του έρωτα και ίσως σας φέρει κι αναμνήσεις, όπως έφερε το δικό μου ταξίδι στο χθες. Ίσως πάλι οι δικές σας αναμνήσεις να είναι πιο θετικές από τις δικές μου. Αυτό θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Άλλωστε ο έρωτας σε αυτό το βιβλίο, είναι μια μοναχική υπόθεση…
Βιογραφικό:
H Αιμιλιάννα Καφαντάρη γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στη Γερμανία και στο Λονδίνο. Η πρώτη συγγραφική της προσπάθεια έγινε το 2017 με το δοκίμιο Το είναι του φαίνεσθαι.
Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο συλλογικό έργο Οι πολλαπλές διαστάσεις του έρωτα (εκδ. Tales of the Mind, Αθήνα 2020), στο blog της, σε e-book της Σχολής Tabula Rasa, και στο 10ο τεύχος του περ. «Κέφαλος».
Στο προσωπικό της blog “Emilianna’s Thoughts” έχει αναρτήσει κριτικές βιβλίων όσο και συνεντεύξεις που έχει πάρει η ίδια. Έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης.
Το Μαζί και το Χώρια/Together and Apart είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Περίληψη:
Η παρούσα ποιητική συλλογή έχει αποσπάσει το 1ο Τιμητικό Βραβείο Ερωτικής Ποίησης 2021 και το Βραβείο Σαπφώ στον 7ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης «Κ.Π. Καβάφης» 2021 της International Art Academy. Τρία από τα ποιήματα της συλλογής διακρίθηκαν επίσης στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Κέφαλος.
Καθώς ο Θεός προσεύχεται, κανείς μη μείνει μόνος
Δεσποτικοί κι απόλυτοι ο Έρωτας κι ο Χρόνος
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Το μαζί και το χώρια / Together and apart
Συγγραφέας: Αιμιλιάννα Καφαντάρη
Εκδόσεις: Βακχικόν
Ημερομηνία έκδοσης: Φεβρουάριος 2022
Αριθμός σελίδων: 148
Για την ομάδα του Authoring Melodies